Pod komandom Jevta Miletina Nikolića u  Župskolukovskom bataljonu, u toku rata 1876–1878. godine,   učestvovali su u  mnogim bojevima: na Vučjem dolu, Krscu, na Ništicama i u opsadi Nikšića. Naročito se istakao Sava Markov Djurdjevac
U bici za Skadar Djurdjevci su bili vojnici Lukovskog bataljona ( komandant  Ilija Vujović, barjaktar  Ljubo Đukanović, Milovan Rakojević vodnik Lukovske čete.) Poginulo je dosta rodjaka a medju prezivjelim bili su Radojica Božov Djurdjevac i Bojica Božov Djurdjevac. 

Poslije kapitulacije Crne Gore i odlaska Kralja Nikole u egzil kao crnogorski komitu borbu su nastavili Novak  i Veljo Djurdjevac. Novak nije dozvolio da njegova żena Marica (sestra poznatog komite Todora Dulovića) bude sa njim jer "żenama nije mjesto dje se puca" pa je Marica komitovala sa djeverom Veljom.

Niko od Djurdjevaca nije ucestvovao u radu Podgoricke skupstine, a kako su se Djurdjevci izjasnjavali vidi se na dokumentu.

U toku II svjetskog rata do Pljevaljske bitke Djurdjevci su masovno ucestvovali na stranu partizana, a u toku narodnooslobodilacke borbe poginuli su: Blagoje Savov Djurdjevac i Veljko Kojicin Djurdjevac , a poslije bitke na Uzdomiru Dimitrije je ostao bez noge i kao ratni vojni invalid poslije rata żivio na Vučju. 

Poslije ratova Djurdjevci su se realizovali  shodno vremenu u nauci, sportu, kulturi, umjetnosti....

U nauci prije svih treba izdvojiti Veselina Djurdjevca profesora sa Sorbone, a u sportu: Dragan Đurđevac,  Momir Đurđevac, Marinko ,kao i odive Tamara i  Božica Đurđevac  džudistkinje.